Χιλιάδες άνθρωποι τοποθετούν μικροτσίπ, τα οποία κάνουν τα πάντα: ξεκλειδώνουν πόρτες, κάνουν πληρωμές και αποθηκεύουν πιστοποιητικά εμβολιασμού
Τον προηγούμενο μήνα, ο Brandon Dalaly βρισκόταν σε μια συναυλία με τους φίλους όταν του ζητήθηκε να επιδείξει το πιστοποιητικό εμβολιασμού του. Σε αντίθεση με τους φίλους του, δεν το είχε μαζί του ούτε ψηφιακά ούτε ηλεκτρονικά. Αλλά όταν έφτασε στον χώρο, έβαλε το χέρι του κάτω από το σκάνερ – προς μεγάλη έκπληξη των σεκιουριτάδων.
Σε μισό δευτερόλεπτο ένα πράσινο φωτάκι αναβόσβησε κάπου μέσα στο δέρμα του και το σκάνερ έβγαλε τα στοιχεία του εμβολιασμού του. Ο Dalaly μπήκε χωρίς να χρειάζεται να ψάχνει για έγγραφα ταυτοποίησης. Ο Dalaly περιγράφει τον εαυτό του ως «ανθρώπινο cyborg», όπως και όσοι έχουν βάλει τσιπάκι στον εαυτό τους, αυτές τις κάψουλες σε μέγεθος κόκκου που ανταποκρίνονται σε δεδομένα μέσα από σήματα που λέγονται ταυτοποίηση μέσω ραδιοσυχνοτήτων (RFID). «Νιώθω σαν να έχω μια έκτη αίσθηση, που μπορώ να τη χρησιμοποιώ για να δείχνω το πιστοποιητικό μου, να ξεκλειδώνω πόρτες, να κάνω πληρωμές, να μοιράζομαι πληροφορίες», Ο Dalaly έμαθε για τα εμφυτεύματα μικροτσίπ το 2014.
Διάβασε για μια εταιρεία που πρόσφερε στους υπαλλήλους τη δυνατότητα να μετατρέψουν τις κάρτες της δουλειάς σε τσιπάκι που σκαναριζόταν και μπορούσε να τοποθετηθεί κάτω από το δέρμα τους.
Αφού πέρασε έξι χρόνια να το σκέφτεται, πήρε την απόφαση να βάλει τσιπάκι τον Ιούνιο του 2020, όταν η τεχνολογία είχε εξελιχθεί τόσο που ένα τσιπάκι μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα μαζί. «Χρησιμοποιώ το τσιπάκι μου για να αποθηκεύω τα ιατρικά μου αρχεία και το πορτφόλιο της δουλειάς, αλλά και σαν πορτοφόλι για κρυπτονομίσματα και να ξεκλειδώνω πόρτες», λέει. Η τεχνολογία RFID υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Χρησιμοποιεί μια κεραία για να στέλνει και να λαμβάνει ραδιοκύματα που μεταδίδουν πληροφορίες με τρόπο παρόμοιο με εκείνον ενός scanner barcode. Ο Βρετανός επιστήμονας Kevin Warwick (γνωστός ως“Captain Cyborg”) ήταν το πρώτο άτομο στον κόσμο που έκανε εμφύτευση τσιπ το 1998, στο πλαίσιο ενός πειράματος παρακολούθησης και καταγραφής των κινήσεών του, καθώς άνοιγε πόρτες και άναβε φώτα και υπολογιστές χωρίς να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι.
Δεκαετίες αργότερα, η τεχνολογία είναι εμπορικά διαθέσιμη. Μάλιστα στη Σουηδία είναι αρκετά συνηθισμένη. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν δεχτεί την τεχνολογία που ανοίγει πόρτες και διακόπτες. Καθώς η πανδημία αυξάνει τις επαφές μας με την τεχνολογία περισσότερο από ποτέ, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ελκύονται από την ιδέα του να κάνουν τα σώματά τους μηχανές, σε μικρό βαθμό «Δεν ήξερα κανέναν άλλον που να το έχει κάνει, έτσι μπήκα σε μια ομάδα στο Facebook για να βρω άλλα άτομα», λέει ο Dalaly. H RFID Implantees είναι μια διαδικτυακή κοινότητα με περισσότερα από 4.000 άτομα, που είτε έχουν μικροτσίπ είτε σκέφτονται να βάλουν. Η ομάδα, όπου ζητάς να γίνεις μέλος, στόχο έχει να ενημερώσει όσους ενδιαφέρονται για τους πολλούς τρόπους που μπορεί να γίνει, από τη λειτουργία ως κλειδαριά ασφαλείας και κλειδιών αυτοκινήτου, μέχρι βολικές πιστωτικές κάρτες που σκανάρονται άμεσα.
Αυτά τα υποδερμικά εμφυτεύματα συνήθως τοποθετούνται μεταξύ αντίχειρα και δείκτη με μια ένεση, αν και κάποιοι προτιμούν χειρουργική τομή. Ενώ πολλά μέλη έχουν μόνο ένα μικροτσίπ, κάποιοι έχουν πάνω από 20. Η Sandra Würthner, travel blogger από την Αυστρία, έχει 25 και κάνουν τη ζωή της εύκολη με πολλούς τρόπους: από αποθήκευση στοιχείων μέχρι να βάζει μπρος στο αυτοκίνητο. Το 2017 έγινε από τους πρώτους ανθρώπους του κόσμου που έβαλε εμφύτευμα το οποίο μπορούσε να αποθηκεύσει πληροφορίες πληρωμής. Για εκείνη, η άνεση υπερτερεί της αρνητικότητας και των τοξικών αντιδράσεων που αντιμετωπίζει συνήθως. «Πάντα μου άρεσε η επιστημονική φαντασία και το Star Trek και μου φαίνεται κουλ να έχω τέτοια τεχνολογία μέσα μου», λέει.
Για πολλούς τα μικροτσίπ έχουν μοναδικούς κώδικες που μπορούν να προγραμματιστούν ώστε να επιτελούν συγκεκριμένες λειτουργίες Ο Jake Bachus, hacker από το Μίσιγκαν, είχε ήδη τα συνηθισμένα τσιπ που άνοιγαν πόρτες και αποθήκευαν πληροφορίες. Αλλά είδε ότι μπορούσαν επίσης να γίνουν η απόλυτη λύση ασφαλείας.
«Έφτιαξα και προγραμμάτισα ένα συνηθισμένο εμφύτευμα ώστε να γίνει το κλειδί για το χρηματοκιβώτιο όπου φύλαγα το όπλο μου», είπε στο VICE. Για εκείνον, ένα μικροτσίπ στο δέρμα ήταν μικρότερος κίνδυνος από το να έχει πρόσβαση κάποιος σε κάτι δυνητικά επικίνδυνο όπως ένα όπλο, ιδίως εφόσον έχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και κινητικότητας και συχνά χάνει κλειδιά και ξεχνάει κωδικούς. Έτσι πήρε την υπόθεση στα χέρια του. «Είναι πιο γρήγορο από ένα ψηφιακό πληκτρολόγιο, πιο αξιόπιστο από τη βιομετρική και πιο ασφαλές, γιατί αν πληκτρολογείς έναν κωδικό, κάποιος μπορεί να το δει», λέει.+Για πολλά αυτοπροσδιοριζόμενα cyborg, η έξτρα ασφάλεια (ότι οι πληροφορίες τους είναι αποθηκευμένες με ασφάλεια στο δέρμα τους) είναι παράγοντας που καθορίζει την απόφασή τους σε μεγάλο βαθμό.
Όμως ειδικοί προστασίας δεδομένων έχουν εκφράσει ανησυχίες για το αν μπορούν αυτά τα τσιπ να χρησιμοποιηθούν για να εντοπιστούν, χακαριστούν και κλαπούν ευαίσθητα δεδομένα, αν κανείς «μπει» κάτω από το δέρμα τους.
Το Council on Ethical and Judicial Affairs (CEJA) της αμερικανικής ιατρικής ένωσης δήλωσε το 2007 ότι τα εμφυτεύματα RFID μπορούσαν να προκαλέσουν ζήτημα με τα προσωπικά δεδομένα γιατί παρόλο που οι πληροφορίες δεν αποθηκεύονται στον αναμεταδότη, δεν υπάρχει διαβεβαίωση ότι το τσιπ προστατεύεται όπως πρέπει. Όμως οι fans της τεχνολογίας διαφωνούν. «Είναι πιο εύκολο να βρεις κάποιον από το κινητό του παρά από ένα μικροτσίπ, που είναι παθητικές συσκευές χωρίς μπαταρία, και πρέπει τα εμφυτεύματα να είναι 2-3 χιλιοστά από τη συσκευή ανάγνωσης», λέει ο Patrick Paumen. Ο Ολλανδός βιοχάκερ έχει πάνω από 31 εμφυτεύματα, πολλά από τα οποία αποθηκεύουν κωδικούς του μέιλ του και του website του στο Wordpress.
Πολλοί λένε ότι για να έχει κανείς πρόσβαση στο μικροτσίπ τους πρέπει να είναι αρκετά κοντά ώστε να τους πιάνει το χέρι – και είναι πρόθυμοι να το ρισκάρουν.
Ενώ πολλές φορές είναι καλό θέμα για να σπάσει ο πάγος, πολλοί έχουν δεχτεί σχόλια που αμφισβητούν την πίστη τους στην ανθρωπότητα. «Συχνά μας λένε ότι είναι το σημάδι του διαβόλου, ότι δείχνει πως έχουμε κυριευθεί από τον σατανά», λέει ο Dalaly. «Θυμάμαι που τα είχα με μια κοπέλα και όταν πήγα να γνωρίσω τους γονείς της, ο μπαμπάς μου είπε ότι το μικροτσίπ σήμαινε ότι πλησίαζε η συντέλεια του κόσμου και μάλιστα παρέθεσε φράση από την Αποκάλυψη που αναφερόταν στο σημάδι του σατανά». Συμπληρώνει ότι δεδομένου του πόσο εξειδικευμένο είναι ακόμα το πεδίο, η αβεβαιότητα και η αγωνία για το να βάλεις ένα αντικείμενο τεχνολογίας στο δέρμα σου προκαλεί ανάμεικτες αντιδράσεις. Άλλοι, όπως η Würthner, παραδέχεται ότι έχασε πολλούς φίλους που υποστήριζαν ότι ήταν επικίνδυνο. Επίσης συχνά τους ρωτάνε αν απορρίπτονται ποτέ τα τσιπάκια τους ή πώς είναι όταν περνάνε από ανιχνευτές μετάλλου στο αεροδρόμιο. Για πολλούς, όμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το να καταστούν περιττά, δεδομένου ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις μπορεί να καταστήσουν τα τσιπάκια τους απαρχαιωμένη τεχνολογία. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του Jack Kingsman, που πιστεύιε ότι κανένα από τα τρία τσιπάκια του δεν ήταν χρήσιμο.
«Το ένα δεν έχει καλή κεραία, το άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μπαίνω σε κτίρια ή ασανσέρ, αλλά δεν δουλεύει πια γιατί έγινε ένα λάθος προγραμματισμού λίγο αφότου το έβαλα. Αλλά δεν έχω κάνει τον κόπο να τα βγάλω, γιατί είναι συμβατά με το σώμα μακροπρόθεσμα». Άλλοι επίσης παραδέχονται ότι το γεγονός ότι τα μαγνητικά εμφυτεύματα (πειραματικό μοντέλο πριν τη χρήση RFID) είναι πια αχρηστευμένα, προκαλεί ανησυχίες για το αν τα υπάρχοντα μοντέλα μικροτσίπ μπορούν να παραμείνουν χρήσιμα με το πέρασμα του χρόνου.
Όμως παρά τους δυνητικούς κινδύνους και τα μειονεκτήματα, αυτή η κοινότητα συνεχίζει να στηρίζει περήφανα τα τσιπάκια της, προκρίνοντας την άνεση έναντι ενός αβέβαιου μέλλοντος. «Οι άνθρωποι άλλωστε πάντα κρύβονταν πίσω από μια συσκευή, οπότε γιατί να μην την έχουμε μέσα μας;», λέει ο Dalaly.
Για πολλούς η ομάδα επίσης έχει γίνει χώρος όπου ανταλλάσσουν συναρπαστικές ιδέες για μικροτσίπ, από ένα ρολόι του οποίου οι αριθμοί λάμπουν κάτω από το δέρμα μέχρι ένα φλασάκι που αποθηκεύει τα πάντα υποδερμικά. «Σε αντίθεση με τα πίρσινγκ και τα τατουάζ, αυτά τα εμφυτεύματα δεν είναι φτιαγμένα να αλλάζουν την εμφάνισή σου και προσθέτουν πρακτικές χρήσης στο σώμα μας», λέει ο Paumen.
«Η τεχνολογία συνηθίζει να εξελίσσεται. Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε. Αλλά κάποιοι βιαζόμαστε. Έτσι παίρνουμε την υπόθεση –και τα εμφυτεύματα– πάνω μας».
vice
Σχετικά άρθρα
